Het gaat niet altijd meteen goed. Maar ook niet fout

‘De post’ is voor Ter Beeke al haar hele leven een begrip, vertelt ze. ‘Toen ik klaar was met de havo, wilde ik graag een opleiding jeugdwelzijnswerk doen in Groningen. Maar daar bleek een wachttijd van twee jaar voor te zijn. Als tussentijds vakantiebaantje ben ik toen via mijn vader, die er al werkte, bij het postkantoor terecht gekomen. En ik ben er nooit meer weggegaan.’ Dat is het voordeel van zo’n groot bedrijf, benadrukt ze: ‘Je kan alle kanten op: van het loket naar de boekhouding, en van chef postverkeer naar chef loketdiensten, waar ik kantoorambtenaren aanstuurde.’

Ter Beeke heeft in de afgelopen 28 jaar iedere hoek van het bedrijf zo ongeveer gezien. Het langst bleef ze hangen bij HR. Een fijne tijd, maar na twintig jaar wilde ze meer. ‘Ik stond altijd náást de managers, was altijd adviseur van. Ik voelde me wel geaccepteerd, maar nooit eindverantwoordelijk’.

Keiharde kpi’s?

Die stap wilde Ter Beeke wel maken. ‘Ik ben goed in mensen verbinden, en wilde dat talent inzetten om een groep mee te krijgen.’ Dat daar keiharde kpi’s aan verbonden zijn, vond ze juist leuk. ‘Ik wil verantwoordelijk zijn voor een team en daarop afgerekend worden.’ Ter Beeke kreeg inderdaad de kans om zich verder te ontwikkelen in haar nieuwe functie, die van procesmanager bezorgen.

Maar het zou nog een tijd duren voor Ter Beeke zich echt senang voelde in haar nieuwe rol, vertelt ze. Daar heeft het zogeheten backbone-programma haar bij geholpen. Niet dat ze van de ene dag op de andere dag een ander mens werd – ‘en nog kan ik denken: poeh, laat die haantjes maar haantjes zijn, wie ben ik om iets over ze te zeggen?’ – maar toch viel er iets op zijn plek.

Bóém, doe maar

‘Tijdens een van onze eerste bijeenkomsten vertelde ik dat het mij soms ontbreekt aan lef, aan zelfverzekerdheid. Als je verantwoordelijk bent voor een team, moet je mensen durven aanspreken en soms directe feedback geven. Dat vond ik eng. Ik dacht dan vaak: kan ik dit wel direct onder woorden brengen? Moet ik het niet even laten bezinken?’

Daar speelde haar trainer direct op in. Ter Beeke moest direct in een stoel gaan zitten, de twaalf medecursisten om haar heen en bóém: per persoon 30 seconden feedback, doe maar, nu meteen. Lachend: ‘Natuurlijk, bij de eerste persoon ging dat fout. De trainer bleef rustig en zei: Cécile, neem even een minuutje en een slokje water, en begin opnieuw.’ Dat deed ze, en tot haar eigen verbazing ging het nu gewoon goed. Glunderend: ‘Ik kreeg een applaus van hier tot Tokio.’

Reflectie

Nu ze heeft geleerd hoe ze op haar eigen manier feedback kan geven, lukt het Ter Beeke beter om voor haar team te zorgen en hen niet alleen te verbinden, maar ook verder te helpen. Rolt de feedback nu dan altijd even soepel van de tong? ‘Nee hoor. Maar ik heb geleerd: ook dát geeft niet. Ik maak mezelf kwetsbaar en zeg dat ik het moeilijk vind om de juiste woorden te vinden.’

Dat krijgt Ter Beeke ook te horen van haar collega’s. ‘Zij respecteren het juist als je je kwetsbaar opstelt.’ Wat ook helpt:  erbij stilstaan dat het dus niet altijd meteen goed gaat, maar ook niet meteen fout. Ter Beeke: ‘Nu voel ik me als een vis in het water.’