De feedbackloop from hell; hoe je jezelf van kwaad tot erger maakt

Blog Aukje Menger – Feedbackloop: Haar gezicht wordt rood, haar lip trilt, de tranen staan in haar ogen. Met een zachte stem zegt ze: “Dit wil ik dus niet. Ik wil niet huilen.” We oefenen met een trainingsacteur. Ze heeft een gesprek met haar leidinggevende gekozen als situatie om mee te oefenen. Ze wil in dat gesprek aan haar leidinggevende aangeven dat ze zijn manier van met haar communiceren als bedreigend ervaart. Het oefenen van dat gesprek vindt ze eng en de manier waarop haar leidinggevende met haar omgaat frustreert haar. En nu is ze boos op zichzelf over het feit dat ze tijdens deze training moet huilen.

Stapelen van emoties

We doen het allemaal wel eens; het ‘stapelen’ van emoties. Ik ben zenuwachtig voor een pitch bij een potentiele opdrachtgever en wordt boos op mezelf omdat ik (na zoveel jaar en pitches…) nog steeds niet ‘gewoon kalm’ aan mijn verhaal kan beginnen. Je voelt je teleurgesteld door (het gebrek aan) reacties van je collega’s op jouw bijdrage aan een project en ergert jezelf aan je eigen behoefte aan erkenning. Mark Manson noemt dit in zijn boek ‘the subtle art of not giving a fuck’ de feedbackloop from hell. Je geeft jezelf een schop omdat je een bepaalde emotie ervaart. Nogal kritische feedbackloop aan jezelf dus. En vooral: een zekere route om jezelf van kwaad/ bang/ verdrietig nog verder in de kreukels te helpen. Geen goede basis dus om effectief met jezelf en de situatie om te gaan.

Herkennen en erkennen van je eerste gevoel

Maar wat dan wel? Het begint met het herkennen en erkennen van je eerste gevoel. Blijkbaar voel ik me gespannen voor deze pitch. Blijkbaar ben ik gefrustreerd over de manier van communiceren van mijn leidinggevende en vind ik deze oefening ook nog eens eng. En probeer daar dan niet meteen een oordeel over te hebben. Een emotie staat bovendien ook voor een bepaalde behoefte die je op dat moment hebt. Als je bang bent, heb je behoefte aan veiligheid. Als je boos bent, heb je behoefte aan het duidelijk maken van een bepaalde grens. Als je verdrietig bent, heb je behoefte aan troost en verbinding. In plaats van gefrustreerd te raken over het feit dat je een emotie ervaart, kun je ook de behoefte die je emotie je laat zien proberen in te vullen.
Dus de vraag in de training uit het voorbeeld: wat is voor jou een veilige manier om het gesprek met je leidinggevende te oefenen? En welke grens heb jij aan je leidinggevende duidelijk te maken? Daarmee maak je het jezelf een stuk aangenamer. En bewaar die kritische feedbackloop maar voor een moment dat je nog niet in de kreukels zit.