De twee-vaatjes theorie, hét recept voor geluk in 2018!
Blog Hugo Hoetink – ‘Méér genieten van mijn successen’ , dat heb ik mij voorgenomen voor 2018. Maar ik zie de bui alweer hangen. Op 2 januari probeerde ik de projecten van 2017 na te lopen op zaken waar ik tevreden over kon zijn, maar vrijwel onmiddellijk werden mijn gedachten volledig in beslag genomen door wat beter had gekund en ambities voor het nieuwe jaar.
Waarom is het zo moeilijk om even stilt te staan bij wat ik heb bereikt, om mijn bijdrage daaraan te waarderen en een voldaan gevoel te koesteren? Komt dit omdat ik een ‘laag zelfbeeld’ heb (een veelgehoorde verklaring bij moeizame zelfwaardering)? Of dit nu waar is of niet, ik vind het geen inspirerende kijk op de zaak. De volgende analyse spreekt mij meer aan: ‘Ik vind de toekomst nu eenmaal veel interessanter dan het verleden. Ik vind ambities nu eenmaal veel krachtiger en opwindender dan ouwe koeien.’ Maar toch knaagt er iets, want die mooie ambities gaan bij mij vaak gepaard met rusteloosheid, te hard werken en andere onwenselijke bijverschijnselen. Vandaar mijn voornemen. Wat nu?
Tevreden en trots maar mis prachtige plannen
Op 3 januari werd ik wakker met een idee. De twee-vaatjes-theorie. Veel mensen (ik generaliseer) hebben onbewust een concept in hun hoofd met één vaatje. In dat vaatje moet alles passen: trots, zelfwaardering, tevredenheid maar ook ambitie. Gevolg is dat bij het vullen van het vaatje met trots en zelfwaardering meteen alle alarmbellen afgaan, want straks is er geen plek meer voor ambitie! Straks ben ik tevreden en trots maar mis ik mijn prachtige plannen en vind ik mezelf terug in krachteloze, zelfvoldane toestand. Dat nooit. En omgekeerd werkt het ook zo. Als ik vol ben van ambitie, dan lijkt er geen ruimte meer over voor trots en zelfwaardering, en dan mis ik de rust en het vertrouwen die eerdere successen mij kunnen geven. Maar wat nu als we het concept van één vaatje vervangen door een concept met twee-vaatjes? Eén voor ambitie, en één voor zelfwaardering. Hoe zou het zijn om die twee waarden te bevrijden uit hun ‘zero-sum game’ en alllebéi de ruimte te geven? Dan kunnen we onszelf voeden met waardering én plek genoeg overhouden voor onze plannen. Dan kunnen we onbekommerd complimenten incasseren én ze benutten als inspiratiebron voor onze talrijke uitdagingen.
Ik ga 2018 in met de twee-vaatjes-theorie. Ik vind het een treffende theorie, en tegelijkertijd hoop ik je in het nieuwe jaar te verrassen met meer interessante blogs!
De beste wensen,
Hugo Hoetink